"Bohaterowie Codzienności" Szymona Pulcyna i Jędrzeja Sokołowskiego na Krakowskim Przedmieściu

Autor: Marcin Grabowiecki

2 Czerwiec 2010

Artykuł na: 4-5 minut

Tylko do niedzieli 6 czerwca możemy oglądać wystawę prac Szymona Pulcyna i Jędrzeja Sokołowskiego. Czarno-białe portrety osób, które pomagają innym oraz tych, którzy tą pomoc przyjmują wyeksponowane są na fasadzie Centralnej Biblioteki Rolniczej przy Krakowskim Przedmieściu 66 w Warszawie. Niepopularny w obecnych czasach temat został potraktowany przez autorów z wyczuciem, ciepłem i dyskrecją.

Anna: Pomaganie chorym w hospicjum daje mi olbrzymią satysfakcję. Największą zapłatą za moją pracę tutaj jest uśmiech moich podopiecznych. Maria: Proszę, pomagajmy hospicjom! To rozległy, inny świat - ludzi, którzy cierpią i ludzi, którzy to cierpienie starają się im złagodzić... Współczujcie z nami, nie nam, wtedy wasza pomoc będzie łatwiejsza.

To nie jest wystawa o heroizmie - podkreślają jej autorzy - Szymon Pulcyn i Jędrzej Sokołowski. Przedstawia ona fotografie ludzi, którzy nie zapadli na chorobę cywilizacyjną i mają zdrowe oczy i serca. W świecie pełnym pośpiechu widzą potrzebujących i nie pozostają wobec nich obojętni. Ale spotykamy tu również tych, których los doświadczył... Co jednak nie znaczy: pokonał. Raczej uczynił bogatszym o nowy sposób postrzegania siebie i innych.

Popatrzcie na sfotografowane twarze. Nie znajdziecie na nich śladu cierpiętnictwa pomagających czy biernego poddania się cierpieniu ich podopiecznych. Nawet trudno rozróżnić, która z osób pomaga, a która korzysta z pomocy.

Tak odsłania się tajemnica miłosierdzia. Jak napisał Jan Paweł II: "Miłość miłosierna we wzajemnych stosunkach ludzi nigdy nie pozostaje aktem czy też procesem jednostronnym. Nawet w wypadkach, w których wszystko zdawałoby się wskazywać na to, że jedna strona tylko obdarowuje, daje, a druga tylko otrzymuje, bierze (jak np. w wypadku lekarza, który leczy, nauczyciela, który uczy, rodziców, którzy utrzymują i wychowują swoje dzieci, ofiarodawcy, który świadczy potrzebującym), w istocie rzeczy zawsze również i ta pierwsza strona jest obdarowywana. W każdym razie także i ten, który daje, może bez trudu odnaleźć siebie w pozycji tego, który otrzymuje, który zostaje obdarowany, który doznaje miłości miłosiernej, owszem, doznaje miłosierdzia" (Dives in misericordia).

Edward: Pan Piotr bardzo mi pomaga, m.in. asekuruje mnie, żebym się nie przewrócił, wchodząc do wanny. Jestem mu za to wdzięczny, gdyż nie jestem w stanie się umyć o własnych siłach. W ogóle dziękuję mu za to, że często mnie odwiedza, dzięki niemu się nie nudzę i zapominam o kłopotach... Piotr: Nie żyjemy tylko dla siebie, lecz także dla innych. Gdy to zrozumiałem, zacząłem działać. Pomagając panu Edkowi, widząc jego wdzięczność, jeszcze bardziej się w tym utwierdziłem. Zachęcam młodych ludzi do pomocy starszym i chorym. Poświęcony czas i nasza obecność tak mało kosztuje, a dla nich ma to ogromne znaczenie.

Przedstawiamy więc na fotografiach radosną opowieść o wzajemnym obdarowywaniu - podsumowują autorzy. Nie po to, by widz zachwycał się uczynkami sportretowanych osób czy jakością zdjęć. Chcemy jedynie przekazać, że bohaterowie codzienności nie robią nic szczególnego, czasem po prostu z uśmiechem pchają wózek inwalidzki. Są bohaterscy w niezwykłej zwyczajności. Każdego dnia.