Aberracja chromatyczna

Aberracja chromatyczna

Aberrację chromatyczną mierzymy dla plików RAW w najwyższej dostępnej rozdzielczości, dla najniższego ISO i z najniższymi ustawieniami odszumiania. Pomiar wykonywany jest dla pełnego zakresu przysłon. Poniższe wykresy przedstawiają rozłożenie aberracji w kadrze i jej wartości dla przysłon f/5 (lub f/6.3), f/11 i f/22.

Co ciekawe, pod względem aberracji chromatycznej obiektyw przejawia niemal identyczną charakterystykę jak jego lustrzankowy odpowiednik (mocniejsza z prawej strony kadru na dłuższych ogniskowych), ale widocznie lepiej od niego radzi sobie z niej niwelowaniem, co jest zapewne wynikiem zastosowania nowej niskodyspersyjnej soczewki FLD w układzie optycznym.

Schemat aberracji dla ogniskowej 100 mm:

Schemat aberracji dla ogniskowej 400 mm:

W rezultacie sam rozmiar aberracji chromatycznej jest nieco większy (maksymalna dystorsja ponad 2 px), ale z wyjątkiem ogniskowej 100 mm i przysłony f/5 praktycznie w całym zakresie ogranicza się ona wyłącznie do samych rogów kadru i w doskonałej większości sytuacji pozostanie niewidoczna. Nieco większą aberracją napotkamy wchodząc na przysłony f/11 i wyższe, ale kolejny raz uczulamy, że w praktyce rzadko kiedy będziemy korzystać z zakresu powyżej f/5-f/8, gdyż będzie wiązało się to z wejściem na bardzo wysokie czułości.

Poza tym, mówimy tutaj o wynikach studyjnych. W praktyce, żeby ujrzeć aberrację chromatyczną trzeba się naprawdę starać i będziemy mile zaskoczeni zauważając, że nawet w ekstremalnych przypadkach prześwietlenia, gdzie podobne problemy uwidaczniają się najmocniej, aberracja ta będzie praktycznie niezauważalna.

Aberracja chromatyczna w praktyce:

Sigma C 100-400 mm f/5-6.3 DG DN OS

Kup teraz

Dodaj ocenę i odbierz darmowy e-book

Spis treści

• Sigma C 100-400 mm f/5-6.3 DG DN OS - test obiektywu
• Specyfikacja
• Konstrukcja
• Autofokus
• Rozdzielczość
• Rozmycie
• Aberracja chromatyczna
• Dystorsja
• Winietowanie
• Odblaski
• Podsumowanie
• Zdjęcia przykładowe